بررسی تأثیر ابعاد عدالت سازمانی بر رضایت شغلی پرستاران و بهیاران (نقش واسطه‌ای تعارض کار - خانواده و تعهد سازمانی)

مقدمه: رضایت شغلی بعنوان یکی از متغیرهای مهم مورد مطالعه در رفتار سازمانی، موضوعی است که مورد توجه خاص مدیران درسازمانها می‌باشد، بگونه ای که برخی آن را بعنوان هدف نهایی و غایی مدیران در مباحث رفتار سازمانی تلقی می‌کنند. پژوهش حاضر با هدف تعیین بررسی تأثیر ابعاد عدالت سازمانی بر رضایت شغلی پرستاران و بهیاران با توجه به نقش واسطه‌ای تعارض کار - خانواده و تعهد سازمانی صورت پذیرفت. روش کار: پژوهش حاضر از منظر هدف کاربردی، و از منظر گردآوری اطلاعات و داده‌ها از نوع توصیفی پیمایشی است. جامعه آماری مطالعه، 440 نفر پرستار و بهیاران بیمارستان‌های خصوصی شهر شیراز می‌باشد. حجم نمونه بر اساس جدول کروجسی و مورگان، 205 نفر در نظر گرفته شد. ابزار گردآوری اطلاعات، تلفیقی از چهار پرسشنامه بسته و استاندارد است. امتیازدهی پرسشنامه به صورت لیکرت پنج گزینه‌ای بود. داده‌ها با بهره گیری از روش تحلیل مسیر و به کمک نرم افزار لیزرل (lisrel 8.5) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: بر اساس یافته‌های مطالعه رضایت شغلی توسط کلیه ابعاد عدالت سازمانی افزایش می‌یابد و در این میان عدالت رویه‌ای بیشترین اثر گذاری را با رضایت شغلی دارد. هم چنین نتیجه تحلیل مسیر نشان داد که رابطه بین کلیه ابعاد عدالت سازمانی و تعهد سازمانی رابطه مثبت و معناداری می‌باشد، اما همه ابعاد عدالت سازمانی بجز عدالت رویه‌ای سبب کاهش تعارض کار – خانواده می‌شوند. در نهایت نتایج نشان دهنده رابطه مستقیم و معنادار تعهد سازمانی و رضایت شغلی، و رابطه معکوس و معنا دار تعارض کار- خانواده با این متغیر است. نتیجه گیری: از آنجا که از یک سو عدالت رویه‌ای بیشترین تأثیر را بر رضایت شغلی دارد، اما از سوی دیگر ارتباط این بعد از عدالت با تعارض کار - خانواده به تأیید نرسید، لازم است سیاست‌ها و رویه‌های مدیریت با توجه به هر چهار بعد عدالت تنظیم گردند تا روند بهبود نگرش‌های شغلی و سازمانی تسهیل و تسریع گردد.